En toen kwam de... 'overgang'

Ineens was het er, de overgang of maw: de menopauze... Zoals een tsunami overspoelde het alles. Daarna kwam het zoeken naar een ander evenwicht, hoe om gaan met alle bijverschijnselen, het oververhit geraken op de meest onmogelijke momenten, het lijfje dat de de kilo's er bij moest nemen maar ook de maatschappelijke categorisering en het feit dat je steeds meer doorzichtig wordt en minder snel bediend in winkels/restaurants enz.

Het zoeken was niet alleen een proces van aftasten maar vooral een herdefinïering van wie je dacht te zijn of te betekenen op maatschappelijk vlak. Kledingstijl past ineens niet meer, vriendschappen voelen niet meer goed, existentiële vragen komen nog hardnekkiger opzetten zoals wat doe ik hier, doe ik genoeg voor de wereld enz.

En dan ineens, na alle verwarring, het niet meer weten wie je bent of waar je naartoe wil/gaat daagt het in je achterhoofd en komen er nieuwe inzichten helemaal uit het niets... De overgang betekent terug naar eenvoud, verinnerlijking, meer evenwicht tussen mannelijk/vrouwelijk; dingen vanuit een arendsperspectief ervaren steeds meer, minder drama, minder ego en vooral meer universele liefde die stroomt niet meer gericht op 1 enkele persoon... Het is een wonderlijke periode van veel loslaten, ook je uiterlijke, relaties die niet meer juist aanvoelen laten gaan, alles afwerpen dat niet meer past... Het is ook aanvaarden dat je niet meer weet wie je bent of waar je voor staat soms, dat je voor de maatschappij onzichtbaarder wordt, dat al je vroegere referenties wegvallen... Het is plaats maken voor het nieuwe, vervellen tot er niets meer overblijft dan rauwe pure authenticiteit, dan ‘zijn’, dan ware essentie... En dat doet pijn vaak, het vervreemdt, het duwt je de donkerte in, het rijt je open, het doet bloeden... En tegelijk zie je steeds meer doorheen maskers, je hebt steeds minder woorden nodig om te raken... Omdat je ondanks al het uiteenvallen van oude denkbeelden, illusies en verwachtingen je gewoon steeds meer vanuit de ziel leeft, niet langer oordelend maar het hele plaatje observerend en de ziel achter elke gekwetstheid ziet, achter elke verdwaalde, achter elke gesplitste, achter alle opgeworpen barricades... En dat is pure schoonheid, thuiskomen niet alleen bij jezelf maar in deze wereld... Het is beseffen dat alles is verbonden met alles en als je je met je hart verbindt, het lichaam volgt. Niet elke dag lukt dat, maar de verbinding wordt verweven met kleine dagelijkse gelukmomentejes die anderen 'aansteken'.